Vorig weekend (21 en 22 november) was er op drie momenten de ruimte om onze geliefde doden te gedenken. Alle drie met eigen accenten. Bij “De Inham bij kaarslicht” werden tientallen namen genoemd, er klonk prachtige muziek in de sfeervol verlichte kerk. Op zondagmorgen klonken die namen hardop in de viering en werd voor alle overleden gemeenteleden van het afgelopen jaar een kaars aangestoken. Bijzonder was ook de ontmoeting zondagmiddag op begraafplaats Coelhorst. De reacties op dit weekend van gedenken waren positief. Van veel kanten hoorde onze predikant: Ook als de coronatijd voorbij is, dan mogen deze verschillende momenten blijven.

“Stel je voor dat we dit met Kerst weer zouden moeten doen”, zei een collega toen we afgelopen voorjaar alle vieringen rond Pasen om moesten gooien vanwege het coronavirus. We huiverden: alsjeblieft niet zeg! En nu komt Kerst in zicht en drukt het coronavirus nog steeds zijn stempel op onze dagen. We zien uit naar de tijd dat alles weer anders wordt, maar de fut raakt er onderhand een beetje uit. Het duurt allemaal zo lang … De lezingen van deze zondag gaan ook over uitzien in een moeilijke tijd. Je zou de moed kunnen verliezen. Maar er komen andere tijden … en wij houden het licht van hoop en verwachting brandend, in deze eerste adventsviering. Weet je welkom!

Ds. Anna Walsma

Lezingen: Openbaring 21:1-5 en Johannes 14: 1-7.
Het vierde Evangelie, Johannes, en het laatste Bijbelboek, Openbaring, laten een eigen licht schijnen op ons leven en onze eindigheid. Het Evangelie laat Jezus zeggen: ‘in het huis van mijn Vader zijn vele kamers’. Het klinkt als een persoonlijke uitnodiging van een kwartiermaker. ‘Kom maar, het is goed’. Zoals in het begin van het Evangelie mensen vroegen waar Jezus woont. In het Bijbelboek Openbaring horen we een andere beweging, die van God die naar ons toekomt: ‘God zal bij hen wonen’. Dat wij naar de hemel gaan is een te smalle opvatting van het geloof. Op de laatste zondag is er al een verwijzing naar kerst: God woont onder ons mensen (en alle schepsels). Dat is troostrijk. Juist als we gemis en verdriet ervaren. “Als jij niet bij mij kunt komen in je onrust, dan ben ik wel bij jou in je onrust.” En het is een uitnodiging open te staan voor verwondering en verrassing. God is er wellicht allang.
Ds. Martin Snaterse

Bert Kasper schrijft regelmatig Haiku’s. Het zijn kleine observaties die stemmen tot nadenken, contemplatie, even stil staan bij de gewone dingen die het leven goed kunnen maken.

Een witte zwaan glijdt
geruisloos door het water
rietpluimen wuiven.

Zacht ruist de branding
in de verte vaart een schip
verder is het stil.

Een zoekende wesp
die op zoetigheid afkomt
strijkt neer op mijn brood.

De maansikkel staat
tussen talloze sterren
de torenklok slaat.

Afgelopen zondag hebben 13 kinderen genoten van het verhaal van de vijf broden en de twee vissen. Het verhaal werd verteld en gespeeld door Henrike en er werd ademloos geluisterd in de kring. Zittend op een kussentje of lekker liggend op je buik, iedereen kon het goed zien en horen. Na het verhaal stelde Henrike wat vragen. Bijvoorbeeld: wat vond jij het belangrijkste stukje in het verhaal? Veel kinderen benoemden het “delen”: er was zo weinig, maar tóch voor iedereen genoeg. Daarna was het tijd voor de verwerking. Al snel was iedereen lekker aan de slag met klei, stiften, verf of bouwmateriaal. Er werd gezellig gekletst, leuk om te zien hoe de kinderen hun eigen maatjes in de kerk hebben en blij zijn elkaar te zien. Weer terug in de kring mocht iedereen laten zien wat hij of zij gemaakt had en hebben we wat gedronken en visjes-koekjes gegeten. Het was fijn om weer bij elkaar te zijn! In januari is de volgende Godly Play-bijeenkomst. Graag tot in het nieuwe jaar!
Henrike Peet en Ina Veldhuis.